سازوکاری که انتخاب هایمان را مبتذل میکند و به قهقرایمان می کشاند
یک منتقد سینما میگفت: اینقدر که فیلم های بی محتوا و سطحی به خورد مردم دادیم حالا ذوقشان کور شده و تحمل دیدن فیلم های عمیق را ندارند و اصلا ان را "انتخاب" نمی کنند. در حالی که با دیدن فیلم عمیق تر لذن بیشتری خواهند برد.
حالا برخی هم که مسیر ساده و فرمولی بدون درنظرگرفتن دوگانه های بزرگ را برای پیشرفت تجویز میکنند و می گویند» رذیلت های فردیف فضیلت های اجتماعی به بار می اورد. می گویند بگذار تا همه برای لذت بیشتر خود و سود بیشتر خود تلاش کنند. مجموع این تلاش ها به نفع همه است. آنان به این فکر نمی کنند که مردم در این تلاش مضحکف در روزمرگی غرق خواهند شد. ذوق هایشان کور خواهد شد. انتخاب های عمیق و بزرگ نخواهند داشت.
به جای لبخندی عمیق یا اشکی نابف به خرخنده عادت خواهند کرد و به قهقهه دل خوش. به جای درک معنایی عمیق به حساب و کتاب همین روزهایشان عمر خواهند گذراند. به جای تلاش برای لذت بردن از تمام ظرفیت هایشان ( بخوانید رسیدن به کمال) به همانچه که مبینند دل خوش خواهند کرد. از هیچ برای خود ارمان های بزرگ خواهند ساخت . خود را بدان سرگرم خواهند کردغ چنانکه تمام زندگی خود را فدای سگ ها می کنندف چنانکه ارمانشان و همه زندگیشان می شود همجنس بازی، یا ابداع روشی دیگر برای لذت جنسی. از فحشا وحشیانه تا . . .
آیا انها که تئوری آزادی بی قید و شرط را ریختند و مردمان را به کام انتخاب های پست کشاندند، در محرومیت این ورزهای مردمان از لذت های عمیق و آرمانهای بزرگ مقصر نیستند.
نظم نوین جهانی(!) چه ابزاری برای سوق دادن بشریت به بهترین و لذت بخش ترین و عمیق ترین انتخابها دارد؟
نه تنها این را ندارد بلکه ابزارهای بسیاری برای به قهقراکشیدن و پست و مبتذل کردن انتخاب ها دارد؛ از هزاران ساعت تبلیغات انواع کالا و محصول و غای جدید که تمام ان مطلوبیتی محدود به بار خواهد آورد تا ایجاد حرص و طمع برای کسب درامد بیشتر که وقت فرد را برای انتخاب های بزرگ تنگ میکند.
نظم نوین جهانی اصلا کدام هدف متعالی را معرفی میکند که بشریت از عمیق ترینف پایدارترین و لذت بخش ترین ظرفیت های وجودش استفاده کند و به سوی کمال بگراید؟