و لا تشغلنی

امامِ آرمانِ کمال و "و لاتشغلنی"

امام و الگو اوست که به آرمان راه می نمایاند و آرمانگرایانه زندگی می کند و در راه آرمانِ کمالش جان تقدیم میکند و عزیز.

در روزگار زندگی اش به کمال ( بخوان به آزادگی، صداقت و عزت) را می نماید.

محل شهادتش زیارتگاه می شود و خاکش متبرک. هر از چندگاهی میخواندمان. مغناطیس جهانی اش، جانانه با کشش های ناواقعی دلمان میجنگد. 

ولع پیشرفت به روزمرگیمان کشانده است. و اگرچه مغناطیسی ضعیف دارد اما آنقدر ما را پایین میکشد و به خود نزدیک میکند که خیال میکنیم همه اطرافمان - و همه دنیایمان- همین مغناطیس است و دیگر هیچ. خیال میکنیم هیچ چیز دیگر نیست که دلمان را بکشد. حبس می شویم و خیال میکنیم مغناطیسی قوی تر از همین ولع کار بیشتر و پول بیشتر و کشف بیشتر و حظ بیشتر نیست.

اما مغناطیس امامِ آرمانِ کمال گاهی رهاییمان میدهد و میکشدمان.

شاید به دعایی، شاید به اشکی و شاید به سلامی.

و شاید هم برویم به زیارت آن خاک مقدس تا رهاتر شویم از مغناطیس خاک دنیا.

اما به حکم تقدیر باید برگردیم و در دل همین مغناطیس های ضعیف و بی جهت و پایان پیدا، همین مغناطیس پیشرفت زندگی کنیم.

امام برایمان توشه راه می بندد که در دل این مغناطیس های جعلی غرق نشویم:

فرمود که دعا کنیم:

وَ لَا تَشْغَلْنِی عَنْ ذِکْرِکَ بِإِکْثَارٍ عَلَیَّ مِنَ الدُّنْیَا تُلْهِینِی عَجَائِبُ بَهْجَتِهَا وَ تَفْتِنُنِی زَهَرَاتُ زِینَتِهَا وَ لَا بِإِقْلَالٍ یَضُرُّ بِعَمَلِی کَدُّهُ وَ یَمْلَأُ صَدْرِی هَمُّهُ وَ أَعْطِنِی
بِذَلِکَ غِنًی عَنْ شِرَارِ خَلْقِکَ وَ بَلَاغاً أَنَالُ بِهِ رِضَاکَ یَا رَحْمَانُ.

دعای وداع امام حسین علیه اسلام، منقول از امام صادق علیه اسلام.